Η Λιποαναρρόφηση είναι μια από τις δημοφιλέστερες αισθητικές, χειρουργικές διαδικασίες σε όλον τον κόσμο. Είναι μια μέθοδος αφαίρεσης λίπους από μη επιθυμητά σημεία του σώματος γυναικών και ανδρών, χωρίς αφαίρεση δέρματος.
Η ιδέα της αναρρόφησης, για να βοηθήσει να αφαιρεθεί λίπος, αποδίδεται σε έναν γάλλο χειρουργό, τον Charles Dujarier στη δεκαετία του '20, που προσπάθησε να αφαιρέσει υποδόριο λίπος από τις κνήμες και τα γόνατα μιας χορεύτριας χρησιμοποιώντας γυναικολογικά εργαλεία, με όχι καλά αποτελέσματα.
Το 1964, ο γερμανός χειρουργός Schrudde αφαίρεσε λίπος από κάτω άκρα μέσω μιας μικρής τομής.
Αργότερα ο βραζιλιάνος Ivo Pitanguy (Ιβό Πιταγκί) δοκίμασε μια νέα τεχνική, που έλυνε πολλά προβλήματα, αφαιρώντας λίπος, αλλά επειδή αφαιρούσε και δέρμα, άφηνε μεγάλες ουλές, καθιστώντας την τεχνική του αυτή μη δημοφιλή.
Η λιποαναρρόφηση αναδύθηκε πάλι το 1974, από δύο ιταλούς γυναικολόγους, το Δρ Fischer, και το γιο του. Ανακάλυψαν έναν τρόπο να κόψουν εσωτερικά, μακριά στον λιπώδη ιστό, μέσα στο σώμα, χρησιμοποιώντας ένα ηλεκτρικό, περιστρεφόμενο χειρουργικό νυστέρι, που παρεμβλήθηκε μέσω των μικρών τομών. Αυτό το περιστρεφόμενο χειρουργικό νυστέρι ήταν παρόμοιο με ένα γυναικολογικό όργανο που χρησιμοποιήθηκε για τις διαδικασίες διαστολής και απόξεσης. Tο εργαλείο ήταν ουσιαστικά μια ταλαντευόμενη λεπίδα μέσα σε ένα λεπτό, μεταλλικό σωλήνα (κάνουλα). Τα λιπώδη κύτταρα (μαζί με άλλο ιστό) αναρροφούνταν έξω από το σώμα μέσω της λαστιχένιας σωλήνωσης, από μια μηχανή κενού αέρος. Η τεχνολογία των Fischers δεν ήταν τόσο ακριβής, όσο αυτή που χρησιμοποιείται σήμερα και δεν μπορεί να είναι συγκρίσιμη, αλλά γέννησε ως βασική αρχή τη σύγχρονη λιποαναρρόφηση.
Αλλά οι πρόωρες προσπάθειες της με κενού υποβοηθούμενης λιποαναρρόφησης (ή λιποπλαστικής ή λιπεκτομικής αναρρόφησης) οδήγησαν σε μεγάλη απώλεια αίματος, μόνιμο μούδιασμα στις αντιμετωπισμένες περιοχές, ασυμμετρία, και πολύ απρόβλεπτα αποτελέσματα. Οι χειρουργοί άρχισαν να αλλάζουν τη διαδικασία και να δημιουργούν τεχνικές με παραλλαγές. Η Λιποαναρρόφηση τελικά συντονίστηκε μέσα στις δεκαετίες του '70 και του '80. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι χειρουργοί δοκίμασαν διάφορα είδη λεπίδων και μεταλλικών κανουλών, σε διάφορους συνδυασμούς, ταλαντευόμενες, με περιβλήματα, αιχμηρές χωρίς πτερύγια, κ.α. Για κάθε νέα θεωρία, σε αυτό που κάποιος ερευνητής πίστευε ότι θα λειτουργούσε καλύτερα, υπήρξε και ένα πρωτόκολλο εφαρμογής της νέας τεχνικής.
Το Επόμενο βήμα της Λιποαναρρόφησης:
Η εφεύρεση της tunneling τεχνικής και της χρήσης της Blunt κάνουλας
Το 1977, ένας Γάλλος πλαστικός χειρουργός, ο Dr Yves-Gerard Illouz, βελτίωσε πολύ την υποβοηθούμενη λιποαναρρόφηση μέσω της χρήσης μιας κάνουλας με αμβλεία αιχμή. Η χρήση μιας αμβλείας κάνουλας παράγει τη λιγότερη αιμορραγία, τη λιγότερη ζημία αγγείων, νεύρων και αίματος, και ήταν ευκολότερη για το χειρουργό να τη χειριστεί μέσα στο λιπώδη ιστό.
Ο Δρ Illouz είχε επίσης πιο σύντομους χρόνους αποκατάστασης και λιγότερη ταλαιπωρία μετά την επέμβαση. Η λιγότερη απώλεια αίματος σήμαινε λιγότερες επιπλοκές, άλλες λιγότερο ή άλλες περισσότερο σοβαρές.
Οι πλαστικοί χειρουργοί άρχισαν να χρησιμοποιούν αυτή την τεχνική, ξεκινώντας το «ταξίδι» της λιποαναρρόφησης, περίπου όπως την ξέρουμε σήμερα, τουλάχιστον στις βασικές της αρχές. Και ο Δρ. Yves-Gerard Illouz έγινε γνωστός ως «ο πατέρας της Λιποαναρρόφησης».
Ο Δρ Pierre-Francois Fournier βελτίωσε περαιτέρω τις τεχνικές της λιποαναρρόφησης, σε συνεργασία με το Δρ Illouz. Επινοήθηκε η λιποαναρρόφηση με σύριγγα, που επίσης συντελεί στην τεχνική μεταφοράς λίπους, εισάγοντας το σκεπτικό της «αυτόλογης εμφύτευσης λίπους».
Αλλά με τις νέες διαδικασίες έρχονται και νέες ανησυχίες. Υπήρξαν ερωτηματικά σχετικά με την κατάλληλη τεχνική, τα αποτελέσματα της ελαστικότητας του δέρματος, την ασυμμετρία, τη διαχείριση του πόνου, και φυσικά, τις περιοχές του σώματος που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν ακίνδυνα. Επίσης, υπήρξαν ερωτηματικά και εκτενείς συζητήσεις ιδιαιτέρως για την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα της διαδικασίας, ειδικά άμα γίνει από λανθασμένα χέρια.
Και ακριβώς ποιος επρόκειτο να έχει την άδεια για να εκτελέσει λιποαναρροφήσεις; Πλαστικοί χειρουργοί, γενικοί χειρουργοί, δερματολόγοι, γενικοί ιατροί, γυναικολόγοι; Ο καθένας είχε μια διαφορετική άποψη για το ποια ιατρική ειδικότητα πρέπει να εκτελέσει τις λιποαναρροφήσεις. Τα πράγματα με το χρόνο ξεκαθάρισαν. Ο πλαστικός χειρουργός είναι ο κατάλληλα εκπαιδευμένος ιατρός για να ασχοληθεί με ένα αντικείμενο που απαιτεί γνώσεις δέρματος, αισθητικής, αρμονίας, σε συνδυασμό με χειρουργική δεινότητα, όπως είναι και η λιποαναρρόφηση. Η αισθητική χειρουργική (διαδικασίες που γίνονται μόνο για αισθητικούς λόγους) έχει καθιερωθεί ως ευδιάκριτη εξειδίκευση της πλαστικής χειρουργικής.
Διαφορετικές τεχνικές Λιποαναρρόφησης
Οι πρόωρες διαδικασίες λιποαναρρόφησης θεωρήθηκαν ξηρές τεχνικές, αν και ο Δρ Illouz χρησιμοποίησε αρχικά μια έγχυση της περιοχής επεξεργασίας με αλατούχο διάλυμα. Το 1987 ο Αμερικανός Jeffrey Klein δημοσιεύει την τεχνική της tumescent αναισθησίας, ενώ ο επίσης Αμερικανός Patrick Lillis ανακοινώνει μελέτες σχετικά με τη διάλυση της ξυλοκαΐνης, στο 9ο Διεθνές Συμπόσιο Λιποαναρρόφησης. Με την τεχνική αυτή, η λιποαναρρόφηση μπορεί να γίνει μόνο με τοπική αναισθησία.
Λιποαναρρόφηση με Υπερήχους (Ultrasonic assisted Liposuction)
Από το 1987 ως το 1992, ο ιταλός χειρούργος ο Δρ Michele Zocchi προσπάθησε να καθιερώσει την τεχνική του με χρήση των υπερήχων υψηλής συχνότητας στη λιποαναρρόφηση. Θεωρητικά, τα υψηλής συχνότητας κύματα υπερήχων διαπερνούν το δέρμα και με τη θερμότητα καταστρέφουν τη μεμβράνη του λιποκυττάρου και υγροποιούν το λίπος. Έπειτα ο χειρουργός αναρροφά το γαλακτοματοποιημένο λίπος με μια κάνουλα. Όμως, αποδείχτηκε στην πράξη ότι δημιουργεί περιττά προβλήματα, όπως ο κίνδυνος εγκαυμάτων, οι τομές που χρησιμοποιούνται πρέπει να είναι μεγαλύτερες για να προσαρμόσουν την κάνουλα, κ.α. Γι’ αυτό πολλοί πλαστικοί χειρουργοί δεν συμπαθούν την UAL και θεωρούν ότι οι άλλες τεχνικές είναι ανώτερες, γι’ αυτό και την έχουν εγκαταλείψει.
Παλμική Λιποαναρρόφηση (Power Assisted Liposuction)
Η Παλμική Λιποαναρρόφηση [Power Assisted Liposuction (PAL)] είναι μια νεότερη τεχνική που χρησιμοποιεί μια μεγάλης ταχύτητας, λεπτή, γραμμική, παλλόμενη κάνουλα με αναρρόφηση. Αυτή η κάνουλα διεισδύει μέσω του λιπώδους ιστού, με λιγότερο τραύμα από τις παραδοσιακές τεχνικές και χωρίς τους κινδύνους των εγκαυμάτων, όπως με τις τεχνικές UAL. Ο χειρουργός είναι σε θέση να εφαρμόσει τη λιποαναρρόφηση σε πιο σύντομο διάστημα, χωρίς τόσο τραύμα, ειδικά σε περισσότερες ινώδεις περιοχές, όπως είναι οι γλουτοί, ο θώρακας των ανδρών σε περιπτώσεις γυναικομαστίας, κ.α. Η κάνουλα PAL κινείται μέσα σε αυτές τις περιοχές γρηγορότερα, με λιγότερο κόπο και πίεση για το χειρουργό, λιγότερο πόνο και γρηγορότερη αποκατάσταση για τους ασθενείς. Τα αισθητικά αποτελέσματα είναι συγκρίσιμα με άλλες τεχνικές λιποαναρρόφησης.
Λιποαναρρόφηση με Λέιζερ (LASER assisted Liposuction)
Η Λιποαναρρόφηση με Laser (laser assisted liposuction, laser liposculpture, laser lipolysis), εφαρμόστηκε από έναν κολομβιανό χειρουργό, το Δρ Rodrigo Neira. Ο Δρ Neira είχε προσπαθήσει αρχικά, με αυτήν την συσκευή, να ανακουφίσει τον πόνο και να ελαττώσει το χρόνο αποκατάστασης. Παρατήρησε ότι το λίπος ρευστοποιούνταν από τα λιποκύτταρα.
Στην αρχή το λέιζερ λιποαναρρόφησης χρησιμοποιούνταν μόνο για μικρές περιοχές λίπους χωρίς τη χρήση αναρρόφησης. Το γαλακτοματοποιημένο λίπος αφήνονταν στην περιοχή, επειδή το σώμα μπορεί να αφαιρέσει και να απομακρύνει μια μικρή ποσότητα ρευστοποιημένου λίπους, από μόνο του. Μέχρι που ήρθε το LaserLipolysis.
Laser Lipolysis
Το laserlipolysis (που γράφεται μερικές φορές ως laserlipolisis) είναι η νεώτερη εξέλιξη της διαδικασίας της λιποαναρρόφησης. Η διαδικασία εκτελείται με εγχύσεις παρόμοιες με την tumescent liposuction και περιλαμβάνει την εισαγωγή μιας οπτικής ίνας μέσω μιας πολύ μικρής τομής. Το φως λέιζερ της οπτικής ίνας είναι σε τέτοιο μήκος κύματος που έχει επιπτώσεις μόνο στο λίπος, το οποίο γαλακτοματοποιεί. Με το LaserLipolysis μπορεί να υγροποιηθούν και να αφαιρεθούν και μεγαλύτερες ποσότητες λίπους, αφού την οπτική ίνα μπορεί να ακολουθήσει λεπτή αναρροφητική κάνουλα και να απομακρύνει το υγροποιημένο λίπος.
Το 2008 προστέθηκε άλλη μια εξέλιξη στο LaserLipolysis. Η εταιρεία Palomar παίρνει έγκριση από το FDA των ΗΠΑ για το Laser Λιποαναρρόφησης SlimLipo, το οποίο εκτός του ότι μειώνει το χρόνο εφαρμογής της διαδικασίας της Laser Λιποαναρρόφησης, σε σχέση με τα ως εκείνη την ώρα μηχανήματα, είναι και το μόνο που προσφέρει σύσφιξη στο λιποαναρροφούμενο δέρμα- ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα για κάθε λιποαναρρόφηση. Εκτός της τελευταίας εξέλιξης του SLIMLIPO, υπήρχαν στην αγορά, με χαμηλότερες ενέργειες και άλλων συχνοτήτων λέιζερ όπως τα SmartLipo, Lipotherme, SmoothLipo, CoolLipo, LipoLite, Accusculpt.
Η Εξέλιξη των τομών της Λιποαναρρόφησης
Από τις μεγάλες τομές του Ivo Pitanguy για την αφαίρεση λίπους, η λιποαναρρόφηση πέρασε σε τομές που ήταν περίπου 2-3 εκατοστά! Τώρα, είναι συχνά μόλις ένα εκατοστό. Και με διαδικασία όπως η Λιποαναρρόφηση με LASER ο πλαστικός χειρουργός έχει την πολυτέλεια να μειώσει ακόμη περισσότερο αυτό το διάστημα, σχεδόν στο μισό, τόσο που να κάνουν τις οπές αυτές σχεδόν «αόρατες».
Μαζί με το μήκος των τομών, η τοποθέτησή τους έχει εξελιχθεί επίσης. Οι πλαστικοί χειρουργοί έχουν μάθει σε ποια σημεία οι τομές μπορούν να τοποθετηθούν, έτσι ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο δυσδιάκριτες, μετά την ίασή τους.
Βέβαια, μερικοί χειρουργοί, προκειμένου να φτάσουν σε πολλές και συγκεκριμένες περιοχές, προτιμούν να κάνουν πολλές και εξωτερικές τομές για να πετύχουν το αποτέλεσμα που θέλουν. Αυτό είναι θέμα τεχνικής και ικανότητας και πρέπει να το συζητήσετε με προσοχή με τον πλαστικό χειρουργό που θα επιλέξετε. Η ικανότητα είναι ένα σημαντικό ζήτημα σε οποιαδήποτε αισθητική διαδικασία, και αυτό ισχύει ιδιαίτερα στη λιποαναρρόφηση.